Het begon als fun, maar zo langzamerhand wordt het best een beetje spannend.
Over een week verschijnt mijn eerste gedichtenboekje. Dat voelt kwetsbaar en spannend. Ik ben geneigd om het stilletjes op de markt te brengen. Ai, wat kom ik mijzelf tegen.
Het begon allemaal met de cursus The Artist’s Way. Een combinatie van schrijven en schilderen met als doel om mijn creativiteit weer terug te vinden. Dat wilde ik graag. Ontdekken welke creativiteit er in mij zat. Echt van binnenuit. Ik wilde niet leren hoe ik technisch een vaasje moest maken. Nee, ik wilde echt van binnenuit creëren. Best hoogdravend eigenlijk.
Voor de cursus moest ik iedere dag ‘ochtendpagina’s’ schrijven. Drie pagina’s, aan een stuk doorpennen, over alles wat er in je opkomt. Je hebt soms geen idee welke hersenspinsels ronddolen in je bovenkamer, kan ik je vertellen. Het ging over mensen die mij irriteerden, gevoelens die mij overrompelden, dromen die ik had, herinneringen uit het verleden en nog veel meer. Onuitputtelijk was het. En een keer in de maand schilderde ik met andere vrouwen over de thema’s van de cursus. Die thema’s bleken ontwikkelingsthema’s te zijn zoals kracht, groei en rijkdom maar ook belemmeringen en stomme stemmetjes in je hoofd. En zo groeiden we met elkaar naar meer vrijheid om te creëren, jawel, van binnenuit.
Drie pagina’s, iedere ochtend
Het bleek bijzonder fijn te zijn om te creëren in vrijheid. Zonder oordeel en zonder dat het ergens aan hoeft te voldoen. Gewoon iets maken, omdat het fijn en leuk is om te doen. Het hoeft niet perfect te zijn, het hoeft niet groots te zijn. Het is goed zoals het is. Dan zijn de mogelijkheden ineens eindeloos.
En gaandeweg de cursus leerde ik mijn creativiteit weer te ontdekken. Ik bleef schrijven, kocht stiften, kwasten en verf. Ik bouwde zelf het kantoortje in huis om naar een plek om creatief bezig te zijn. En zo durfde ik mijzelf steeds vaker toe te staan om gewoon iets te laten ontstaan.
Ik kocht stiften, kwasten en verf
En ineens had ik de gedachte om de gedichten te gaan combineren met kleur en schilderingen van de cursus. Ik maakte een boekje en liet het bij de HEMA afdrukken. En hoewel het heel kwetsbaar voelde, durfde ik het een aantal mensen te geven. Sommige vriendinnen raakten ontroerd, wat leidde tot mooie gesprekken. Wat een weg had ik inmiddels afgelegd.
En toen kwam de stap naar uitgeven. Via een uitgeverij die openstaat voor onbekende auteurs, zal het boekje nu toch echt gaan verschijnen. En dat geeft natuurlijk weer nieuwe dilemma’s. Durf ik ook op de trom te slaan? Zal ik een boekpresentatie organiseren? En dan komen toch ineens weer ‘stemmetjes’ om de hoek kijken. ‘Nou nou, zoveel stelt het ook niet voor hoor’, en ‘dat is toch wel overdreven, het is maar een klein boekje’. Misschien herken je het. Ok, een persbericht, berichten via social media, dat is allemaal wel ok. Maar een heuse boekpresentatie…… aan dat idee kan ik nog niet echt wennen.
Marieke blogt 