Bloggen in coronatijd, dat is linke soep. Voor je het weet, krijg je een bak kritiek over je heen waar de honden geen brood van lusten. Dus heb ik wel even getwijfeld. Maar eerlijk gezegd wist ik ook niet eerder wat ik erover moest schrijven. Hoe ik het ervaar? Nou, net als de meeste mensen denk ik, ups en downs. Sommige aspecten bevielen mij wel en sommige ook helemaal niet. En nu we weer heel langzaam uit onze schuilplaatsen mogen kruipen, breekt er weer een nieuwe fase aan. Welke kant gaan we op met ons allen? En is dit nu echt ‘het nieuwe normaal’? Willen we het echt zo?
Het lijkt erop dat de angst er aardig is ingeslopen. We zijn alert of mensen niet te dicht in de buurt komen en ik hoorde zelfs dat iemand werd uitgescholden, omdat ze op straat durfde te hoesten. De alom geprezen saamhorigheid bleek alweer tussen de stoeptegels te zijn weggesijpeld.
Durf je nog te hoesten op straat?
Wat mij verbaast, is de koers die we nu lijken te varen. We komen uit een periode van heftige maatregelen en de meesten van ons hielden zich er keurig aan. We lieten ons overtuigen en volgden braaf de voorschriften op. Ik heb er geen verstand van om te beoordelen of de aanpak juist was, het klonk best logisch allemaal. Maar inmiddels begint er wat te jeuken. Zeg maar gerust ‘ik voel weerstand opkomen’.
In het nieuwe normaal is de boodschap dat we pas weer normaal met elkaar om kunnen gaan als er een vaccin is. We borduren voort op de angst die is ontstaan en zetten daarmee de volgende stappen. De angst blijft. En dat kan ik enerzijds goed begrijpen, anderzijds wil ik er niet aan. Want wat is een samenleving die gebukt gaat onder angst? Van angst ga je rare dingen doen, zoals mensen uitschelden als ze hoesten. En angst is een slechte raadgever, dat weten we allemaal.
Lachen en voldoende ‘niks-tijd’
Wat kan helpen? Meestal als ik het niet weet, probeer ik de andere kant op te denken. Daar zit dan vaak de ruimte voor oplossingen. De andere kant van angstig zijn voor ziekte, is voor mij dat ik ervoor moet zorgen dat ik gezond en happy ben. Dan ben ik beter bestand tegen ziekte, mocht het op mijn pad komen. Voor mij persoonlijk betekent dat gezonde voeding, voldoende slaap, lachen, variatie en uitdaging in mijn werk, regelmatig in de natuur zijn en niet te vergeten: voldoende ‘niks-tijd’ en creatieve activiteiten. En als ik het doortrek, ik wil ook graag leven in een gezonde omgeving met schone lucht, mooie natuur, geen geluidsoverlast, geen dieren hutjemutje op elkaar et cetera.
Waar wil jij het over hebben?
Die route is voor mij heel erg veel aantrekkelijker dan de route van angst en beperking. Als jij dit ook zo voelt, zullen we het dan hebben over wat we nodig hebben om gezonder en gelukkiger te worden en proberen om daar invulling aan te geven? Dat lijkt mij een fijn gesprek. Ik kijk ernaar uit!
Marieke blogt 