Een achtbaan was het, afgelopen week. Van een huis met jaren 70 inboedel naar een volledig gestripte woning. Gratis af te halen is een fantastisch fenomeen en ik blijk vaardigheden te bezitten waarvan ik het bestaan niet wist.
Vorige week vrijdag zaten we bij de notaris voor de overdracht van ons nieuwe huis. Een mooi moment, dat we natuurlijk hebben gevierd met onze jongens. De eerste container stond dezelfde dag nog op de oprit en zaterdag was de tijd gekomen om de mouwen op te stropen.
Niemand wilde het eiken bankstel hebben
We hadden het huis gekocht met inboedel, als ‘part of the deal’. En dat hebben we geweten. Een eindeloze stroom aan spullen kwam eruit. Via Gratis af te halen Zelhem raakten we veel kwijt en gelukkig haalde de kringloop dat vervelende eiken bankstel op, wat echt niemand wilde hebben. Wat daarna nog overbleef, ging helaas dan toch container in. Een leuke vondst was een krant uit 1935, die hebben we natuurlijk bewaard.
Praatje
Het viel ons op dat mensen die spullen ophaalden, graag een praatje maakten. Is dat het dorpse? Of ligt het aan de streek? Ik weet het niet maar het was wel gezellig en zo hoorden we ook wat mensen ermee gingen doen. Van een droogkap werd een lamp gemaakt, weckflessen werden gebruikt voor een route met waxinelichtjes, serviesgoed ging naar Roemenië, een tafeltje voor een fijn werkplekje, een bureau voor een huis met alleen maar weggeef-spullen et cetera, et cetera. Veel mensen blij gemaakt, spullen kregen weer een goede bestemming en wij waren ervan af. En leuk om zoveel mensen uit onze nieuwe woonplaats te hebben gesproken.
Bikkelen
En daarmee brak de volgende fase aan. Het huis strippen. Tjonge, dat is bikkelen zeg. Fysieke arbeid zijn wij als kantoorklerken natuurlijk helemaal niet gewend. Keuken en vaste kasten eruit gesloopt, tapijt eruit getrokken, vloerplaten en plafonds verwijderd en ontelbaar veel tegeltjes eruit gebeiteld. Als echte klussers met stofkapjes en oorbeschermers baanden we ons een weg door het huis. En dankzij de hulp van kinderen en vrienden hebben we het in een week gered. Op zaterdagmiddag zaten we in het zonnetje te genieten van het resultaat. Moe, voldaan en dankbaar voor een gezond lijf dat deze werkzaamheden goed heeft vol gehouden.
Lichte paniek
Emotioneel was het ook een bewogen week. Hoewel het allemaal heel voorspoedig ging, liep ik in het weekend als een kat in een vreemd pakhuis door de woning. En als ik in het dorp mijn boodschappen deed, vloog het mij naar de keel. Wij gaan dus echt hier leven, schoot het dan door mij heen. Maar ik ken hier helemaal niemand, dacht ik dan met lichte paniek. Geen enkel vertrouwd gezicht, zelfs de kassière niet. Dan slikte ik mijn opkomende tranen weg en gelukkig werd dat gevoel gedurende de week steeds minder. Nu ik dit schrijf, zit ik in ons ‘oude’ huis in Apeldoorn. Dan lijkt het soms alsof het niet echt is. Raar hoe dat werkt.
Het strippen zit er grotendeels op, nu is de aannemer aan zet. Ben benieuwd hoe het er over een week uitziet.
Marieke blogt 