Van Apeldoorn naar de Achterhoek (8)
Het aftellen is begonnen, nog 8 dagen en dan vertrekken we. Die dagen staan het teken van afscheid nemen en dozen inpakken. Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van ons buurtje. Met koffie en taart op de oprit en de Achterhoekse vlag in top.
De Van Roekelweg loopt in een soort L en ons huis staat in het doodlopende stukje, helemaal aan het eind. Met de buren in het doodlopende stukje hadden we het meeste contact. Niet dat we bij elkaar de deur plat liepen, maar we kenden elkaar wel. Wij wilden in ieder geval niet met de stille trom vertrekken. Dus nodigden we iedereen uit voor koffie en wat lekkers, op de oprit omdat het nog een klein beetje coronatijd was. Het werd een leuk en gezellig gedag zeggen.
Even terug in de tijd. Toen we hier 21 jaar geleden kwamen wonen, stond ik de verhuiswagen uit te pakken met een dikke buik. Twee en een halve maand later werd onze Bram geboren. Het was, en is nog steeds, een kinderrijke straat. Twee jaar later stonden we zelfs met de buurt in de krant omdat er maar liefst 10 baby’s waren geboren. We gingen op de foto met alle moeders en baby’s. Het artikel heb ik vast nog wel ergens. Met een aantal van deze kinderen zat onze jongens ook in de klas en met de ouders daarvan zijn we zo’n 10 jaar lang naar de school gewandeld, hebben we op het schoolplein gestaan, de ouderavonden bijgewoond en niet te vergeten alle eindmusicals in verhitte aula’s bijgewoond. Het was een leuke tijd, onze jongens hebben het daar goed gehad.
Het is fijn om contact te hebben in de buurt
In de straat hielden we in die tijd buurt-barbecues met een gehuurde tent en muziek, een waar feest was dat. Maar zoals dat gaat, kwam er op een gegeven moment de klad in en werden de contacten in de buurt minder. Misschien ook omdat we niet meer in de speeltuin zaten, de kinderen konden er inmiddels zelfstandig naartoe. Om er weer wat leven in te brengen, organiseerden we twee jaar geleden burendag met de mensen in het doodlopende stukje. Iedereen had wat te eten gemaakt en het werd een bijzonder gezellig gebeuren. Daarmee merkte je gelijk dat de contacten weer werden aangehaald. Het is leuk en waardevol om contact te hebben en op die manier wilden wij de buurt dus ook verlaten. Straks gaan we buurt maken in Zelhem met onze nieuwe ‘noabers’.
Ondertussen lonkt de tuin
De vorderingen in Zelhem lopen gestaag door. De trap is geplaatst, er wordt gestukt en de laatste drie grote klussen (vloeren leggen, kozijnen en keuken plaatsen) staan ingepland. Zo langzamerhand kunnen we het dus goed overzien. Ondertussen lonkt de tuin en jeuken mijn handen om ermee aan de slag te gaan. Ik weet alleen totaal niet waar ik moet beginnen. Alsof het zo moest zijn, kwam daar ineens de passende cursus langs: ontwerp je eigen eetbare siertuin. Precies het juiste moment, dit was wat ik zocht, dit had ik nodig.
De eerste dag zit er inmiddels op. In een prachtig voedselbos in Joppe zat ik op een mooie zaterdag met vijf andere dames te luisteren naar tuinobservatie, inventarisatie, waardenonderzoek, zones, plantengildes et cetera. Mijn droombeeld is een tuin, waar van alles zoemt, vogeltjes zich nestelen, bloemen, kleuren, geuren, vruchten, noten. Weelderig, zonder dat het een wilde bende is. En, niet onbelangrijk, zonder dat ik slaaf ben van mijn tuin. ‘Dat kan’, zei de dame die de cursus geeft opgewekt. Er is dus goede hoop.
De cursus duurt drie dagen, met als resultaat een ontwerp waarmee ik in oktober direct kan beginnen met aanplant. Wat een heerlijk vooruitzicht. Het wordt een waar paradijs. Het huiswerk dat ik moet maken, ga ik in caravan Irma doen. Want daar zitten we straks ter overbrugging, minimaal drie weken. Ik zie ons al onder de sterrenhemel zitten en mijmeren, wat wil jij straks uit de tuin kunnen eten schat? Walnoten, bramen, frambozen, appels, peren, pruimen. Dan zeg ik: ‘wat dacht je van vijgen, druiven en kiwi’s?’ Het wordt steeds warmer in de Achterhoek. Het zou dus zomaar kunnen.
Marieke blogt 