In de Achterhoek (10)
Afgelopen weken was het ineens zover. Weer aan het werk, maar nu vanuit ons nieuwe huis hier in Zelhem. Realitycheck. Ah, zo gaat ons nieuwe leven eruitzien.
Dozen uitpakken, ordenen, inrichten en heel veel schilderen. En ondertussen een beetje wennen. Zo zag onze zomer er ongeveer uit. De maand juli vertoefden we nog in caravan Irma. Maar eind juli was het dan echt zover en stond de verhuiswagen met onze spullen hier voor de deur. Wat heerlijk is het dan om je vertrouwde spulletjes weer te zien. Ik heb mij best een beetje ontheemd gevoeld en dan roept zelfs het zien van je vertrouwde bank al emoties op.
Nieuwe ervaringen
Het huis is nog lang niet af natuurlijk, maar wel bewoonbaar. Want misschien kun je je onze stoere uitspraak nog herinneren ‘strippen en afwerken doen we zelf’. Het strippen bleek een behoorlijke klus, maar als ik hier nu om mij heen kijk, zijn we met het afwerken ook weer in een flinke opgave beland. Weet je hoeveel werk het is als je ieder raamkozijn, ieder deurkozijn, iedere deur, alle muren en plafonds moet schilderen? En meestal moet je er drie keer langs. Voorstrijken en twee keer latexen of aflakken. En een zzp’er is natuurlijk niet te krijgen. ‘Sorry, ik zit het hele jaar al vol’, heb ik de laatste tijd regelmatig gehoord. Er zit dus niks anders op dan het echt zelf te doen. Stukje bij beetje dan maar.
‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Die uitspraak van Pipi hanteer ik tegenwoordig ook. En dus heb ik ook leren kitten. Na wat instructie en uitleg van mijn ervaren klus-echtgenoot, ging ik aan de gang. Peter weet inmiddels dat hij op zo’n moment ook niks aan mij mag vragen. Opperste concentratie is vereist. Ben best tevreden met het resultaat. Nu nog gaatjes stoppen en dan aflakken.
De handdoeken in het slaapkamerraam zijn inmiddels vervangen door gordijnen en ook de ramen in de woonkamer hebben nu heuse ‘duettes’. Een tijdlang zaten we ’s avonds in een heus ‘aquarium’. Maar Peter was inventief. Met kleine haakjes twee noodgordijnen gemaakt van, ja natuurlijk hoe kan het ook anders, oude lakens. Als het donker was, hingen we ze op en voor we gingen slagen, haalden we ze weg. Je wil natuurlijk geen verkeerde indruk wekken in je nieuwe buurtje 😊
En natuurlijk zijn we ook aan het wennen. Wennen aan het huis, de geluiden, de omgeving, het dorp. En ook aan onze nieuwe fase. Want door onze verhuizing, kwam de volgende fase in ons gezin in een stroomversnelling. Bram kwam tot nu toe nog regelmatig thuis in de weekenden en Mees woonde tot mei nog bij ons thuis. Met elkaar zoeken we een nieuwe balans. Ondertussen hebben we hier de eerste verjaardag gevierd en zijn we gestart met nieuwe herinneringen maken.
En dan zijn er ook momenten van gemis. Zo’n twee weken nadat we in ons huis woonden, voelde ik het heel sterk. Ik miste het aangeklede huis in Apeldoorn enorm, ik miste de geluiden, ik miste de jongens die vanzelfsprekend op de bank zaten, ik miste ineens van alles. Ook dat hoort bij zo’n verhuizing. Natuurlijk hebben we hier een prachtige nieuwe plek in een hele mooie omgeving. Het voldoet aan al onze wensen. Maar we kennen hier nog niemand, behalve de buren om ons heen. En dan merk je ineens hoe belangrijk sociale contacten zijn. Het hallo op straat, het gekend worden, erbij horen, onderdeel zijn. Dat staat de komende tijd op ons lijstje. Het klussen moet dan af en toe maar even wachten.
Weer uit onze bubbel
Terwijl wij in onze bubbel zaten, was het een bizarre zomer. Extreem op vele fronten. De overstromingen, het corona-gedoe, Peter R. de Vries, het zoveelste klimaat-rapport, bosbranden, Afghanistan et cetera. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik word daar soms moedeloos van. Maar meer nog dan moedeloosheid, voel ik ook een machteloosheid. Wat moet ik er mee, wat kan ik ermee. Ik geloof niet meer in ‘een beter milieu begint bij jezelf’. Er moeten veel grotere stappen gezet worden. Systemen moeten veranderd worden, drastisch en structureel. Daar wil ik graag aan bijdragen, maar het schiet in mijn beleving niet op. Hoelang blijven we nog dralen en praten? Hoe blijf je optimistisch en hoopvol? Ik weet soms niet hoe ik mij ertoe moet verhouden. Dan roep ik mijzelf tot de orde en richt ik mij op mijn kleine cirkel van invloed. Het huis verduurzamen en de tuin inrichten voor vogels en insecten. En heel blij zijn met alle mooie dingen die we hebben en de lieve mensen om ons heen.
Leuk als je wilt reageren en laat weten hoe jij dat doet!
Marieke blogt 
Hoi marieke en peter
Ik voel zo met je mee de verhuizing ik heb het nog niet meegemaakt maar idd het is mooi en heb er zelf voor gekozen maar toch je laat alles achter maar ik weet zeker dat jullie een nieuwe toekomst opbouwen!!
En wat er in de wereld gebeurt op dit moment worden we ook niet vrolijk van en we staan aan de zijlijn maar toch het positieve blijven zien een bloemetje vlinders ’s morgens weer gezond wakker worden succes met het kitten schuren en schilderen.
Lieve groet helma
LikeGeliked door 1 persoon
Ach Marieke en Peter, wij in Apeldoorn moeten ook nog steeds een beetje doorbijten om aan het gemis van jullie te wennen. Goed om te lezen dat Peter niet alleen heel goed is in het trainen van hardlopers, maar ook in het trainen van een klusser. Straks komen jullie in rustiger vaarwater en zijn jullie – om maar eens een mooi Nederlands woord te gebruiken – gesetteld, en genieten van de mooie nieuwe omgeving. Voor de rest hebben we een te beperkte invloed op wat er in de wereld gebeurt, dus we moeten er maar het beste van maken; dat gaat jullie zeker lukken.
LikeLike
Dankjewel Henk!
LikeLike