Mislukt microklimaat en een onbewoond huisje

De creatie van ons paradijs (3)

Met on

Met onze ogen scannen we de omgeving op oude klinkers en stoeptegels. Ligt er ergens een bergje puin? Dan zit er vast iets bruikbaars voor ons bij. Als ware sjacheraars laden we de aanhanger in, zodat we thuis verder kunnen met het stapelmuurtje en de kruidencirkel. En nu nog op zoek naar de juiste plantjes.

Onze tuin moet een paradijs worden voor vogels, vlinders en insecten. Dat betekent dat je zoveel mogelijk inheemse soorten moet planten, heb ik inmiddels geleerd. Welke soorten zijn dat en waar koop je die? Met een lijstje van de website van De Wilde Weelde (alleen die naam al!) togen we naar de biologische kweker De Stek, hier in de buurt. Helaas, biologisch is toch weer anders dan inheems. Maar niet getreurd. Jeroen, van De Stek, wilde met alle plezier voor ons bestellen en zo kregen we toch onze plantjes bij elkaar. Voor wie het interesseert, deze staan er nu in: Gewone ereprijs, Valse salie, Vlasbekje, Geel zonneroosje, Kluwenklokje, Blauwe knoop, Knoopkruid, Rapunselklokje, Brandkruid, en Nachtsilene. De plantjes zijn allemaal geplant, maar met deze droogte hebben ze het zwaar. Hopelijk gaan ze het redden.

Onze eigen ‘wilde weelde’

En toen kwam het volgende projectje, de kruidencirkel. In mijn oorspronkelijke ontwerp had die meteen al een plekje. ‘Heb je een plan?’ vraagt Peter dan. ‘Ja ongeveer’, is dan steevast mijn antwoord. Peter is van de nauwkeurige voorbereiding, ik ben van het organisch laten ontstaan. In de praktijk werkt dat gelukkig meestal prima, mits we elkaar een beetje de ruimte geven 😊 Het is een mooie kruidenspiraal geworden, al zeg ik het zelf, van zo’n 2,5 meter doorsnee en de kruiden staan erin. Het idee achter een kruidencirkel is dat er verschillende microklimaatjes ontstaan. Bovenin droog en onderin meer vochtig en schaduw, zodat de kruiden op hun favoriete plek kunnen staan. Ik zie echter nu al dat alles vol in de zon staat. Dat maakt mij niks uit en de kruiden hopelijk ook niet al te veel. Ik vind het gewoon een leuk ding in de tuin. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik onze eigen ‘wilde weelde’ al voor me. Als ik ze open, zie ik dat ik geduld moet hebben.

Ook de koolmezen zijn verhuisd

Gelukkig laten de vogels zich niet storen door onze bezigheden. Aan de garage hangt een oud vogelhuisje en omdat het er wat haveloos uit zag, hebben we twee meter verderop een nieuwe opgehangen. Het oude huisje hebben we niet weggehaald, omdat er ieder jaar een nestje koolmezen in zit, heb ik mij laten vertellen. Maar het oude huisje blijkt wel direct uit de gratie. Net als wij kiezen de koolmezen voor een nieuw onderkomen. De drukte bij het huisje is een genot om te zien. De ouders vliegen af en aan om de piepende jongen te voeren. Ik hoop dat we de jongen zien uitvliegen, dat zou wel een klein wondertje zijn.

Welkom in het kastje

Niet alleen de koolmezen settelen zich. De groene specht liet zich zien en zelfs een haas kwam langs. De vleermuizen vliegen ’s avonds om het huis, net als de meikevers overigens. Voor de vleermuizen heeft Peter een kastje opgehangen, ben benieuwd of ze zich daar gaan nestelen. Evenals het kastje voor het winterkoninkje. Ook dat wacht op bezoek.