Ons festivalseizoen is begonnen

De creatie van ons paradijs (4)

Eindelijk zijn de werkzaamheden in de tuin afgerond. Wat een werk is er verzet. Afgraven van de oude grond (met kweek ☹), verplaatsen of afvoeren, deels nieuwe grond opbrengen en paadjes, terras en stoep aanleggen. Het was een hele klus en hoewel we het niet alleen hoefden te doen, heeft het wel een aantal maanden geduurd. Maar de basis is nu op orde en het feest kan beginnen. Te starten met een ‘festivalplek’.

In de eerste schets van de tuin stond ‘ie er al, onze ‘festivalplek’. Het beeld dat we erbij hadden was een cirkel, met schuine houten palen aan de zijkant en daartussen een schaduwdoek. Lampjes en lampionnen mochten ook niet ontbreken. En kijk nu. Het begint er al op te lijken. Alleen de weelderige ranken langs de palen, vol met kleurige en geurende bloemen ontbreken nog.

Het aanplanten van de tuin viel wat ongelukkig in de tijd. Aanplanten in hoogzomer is immers niet heel handig. Wat kon, hebben we geplant. Zoals de eerste boompjes en de planten in en voor de stapelmuurtjes. Met wat zorg komen die de zomer wel door. Ook de wilde bloemen (een-, twee- en meerjarig) zijn ingezaaid. Bij aankoop werd gezegd dat de verwachtingen voor het eerste jaar niet te hoog gespannen moeten zijn. Dat is wat zacht uitgedrukt. Er is wat te zien, maar of het bloemen worden of dat het onkruid de overhand krijgt? Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Voor de kenners: melde en perzikkruid halen we eruit. De rest laten we gaan. In het najaar moeten we het sowieso afmaaien en afvoeren, zodat de grond schraal blijft. Eens kijken of ons geduld volgend jaar beloond wordt.

Wondergroente als bodembedekker

Ondanks de aanplant, bleef er nog veel zwarte grond over en daar word je niet echt vrolijk van. Voor deze zomer hebben we dat opgelost door een deel van de tuin als moestuin te gebruiken. Zoek je iets als bodembedekker in de zomer? Plant Nieuw-Zeelandse spinazie. Groeit als een tierelier, heeft niet veel nodig en je kunt er ook nog eens van juni tot aan de vorst van oogsten. Een soort wondergroente. En wat dacht je van pompoen? Die groeit welig de tuin door. De plant heeft alle ruimte en die neemt hij dan ook graag. Komkommer en courgette mochten ook niet ontbreken. Bij terugkomst van onze vakantie hadden we zelfs zoveel komkommers dat ik een kistje aan de weg kon zetten met ‘gratis mee te nemen’. Zo maak je nieuwe vrienden in de buurt 😊

Duivelskruid op bezoek

En toen stond daar op een dag een vreemde plant in de tuin. Stevige stengels, grote bladeren en witte bloemen. Zo’n plantenapp is dan een uitkomst. Plant scannen en het blijkt een Doornappel te zijn. Hartstikke giftig, maar wel mooi. In de beschrijving lees ik dat de plant ook wel ‘Duivelskruid’ wordt genoemd, omdat deze door heksen gebruikt zou worden. Hij schijnt een hallucinerende werking te hebben. Dat vind ik dan weer grappig. Hij mag nog even blijven.

Achter het huis is de tuin nu deels groen, in de moestuin en voortuin is het nog een grote droge zandbak. Ik verheug mij nu al op de aanplant in het najaar.

Mislukt microklimaat en een onbewoond huisje

De creatie van ons paradijs (3)

Met on

Met onze ogen scannen we de omgeving op oude klinkers en stoeptegels. Ligt er ergens een bergje puin? Dan zit er vast iets bruikbaars voor ons bij. Als ware sjacheraars laden we de aanhanger in, zodat we thuis verder kunnen met het stapelmuurtje en de kruidencirkel. En nu nog op zoek naar de juiste plantjes.

Onze tuin moet een paradijs worden voor vogels, vlinders en insecten. Dat betekent dat je zoveel mogelijk inheemse soorten moet planten, heb ik inmiddels geleerd. Welke soorten zijn dat en waar koop je die? Met een lijstje van de website van De Wilde Weelde (alleen die naam al!) togen we naar de biologische kweker De Stek, hier in de buurt. Helaas, biologisch is toch weer anders dan inheems. Maar niet getreurd. Jeroen, van De Stek, wilde met alle plezier voor ons bestellen en zo kregen we toch onze plantjes bij elkaar. Voor wie het interesseert, deze staan er nu in: Gewone ereprijs, Valse salie, Vlasbekje, Geel zonneroosje, Kluwenklokje, Blauwe knoop, Knoopkruid, Rapunselklokje, Brandkruid, en Nachtsilene. De plantjes zijn allemaal geplant, maar met deze droogte hebben ze het zwaar. Hopelijk gaan ze het redden.

Onze eigen ‘wilde weelde’

En toen kwam het volgende projectje, de kruidencirkel. In mijn oorspronkelijke ontwerp had die meteen al een plekje. ‘Heb je een plan?’ vraagt Peter dan. ‘Ja ongeveer’, is dan steevast mijn antwoord. Peter is van de nauwkeurige voorbereiding, ik ben van het organisch laten ontstaan. In de praktijk werkt dat gelukkig meestal prima, mits we elkaar een beetje de ruimte geven 😊 Het is een mooie kruidenspiraal geworden, al zeg ik het zelf, van zo’n 2,5 meter doorsnee en de kruiden staan erin. Het idee achter een kruidencirkel is dat er verschillende microklimaatjes ontstaan. Bovenin droog en onderin meer vochtig en schaduw, zodat de kruiden op hun favoriete plek kunnen staan. Ik zie echter nu al dat alles vol in de zon staat. Dat maakt mij niks uit en de kruiden hopelijk ook niet al te veel. Ik vind het gewoon een leuk ding in de tuin. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik onze eigen ‘wilde weelde’ al voor me. Als ik ze open, zie ik dat ik geduld moet hebben.

Ook de koolmezen zijn verhuisd

Gelukkig laten de vogels zich niet storen door onze bezigheden. Aan de garage hangt een oud vogelhuisje en omdat het er wat haveloos uit zag, hebben we twee meter verderop een nieuwe opgehangen. Het oude huisje hebben we niet weggehaald, omdat er ieder jaar een nestje koolmezen in zit, heb ik mij laten vertellen. Maar het oude huisje blijkt wel direct uit de gratie. Net als wij kiezen de koolmezen voor een nieuw onderkomen. De drukte bij het huisje is een genot om te zien. De ouders vliegen af en aan om de piepende jongen te voeren. Ik hoop dat we de jongen zien uitvliegen, dat zou wel een klein wondertje zijn.

Welkom in het kastje

Niet alleen de koolmezen settelen zich. De groene specht liet zich zien en zelfs een haas kwam langs. De vleermuizen vliegen ’s avonds om het huis, net als de meikevers overigens. Voor de vleermuizen heeft Peter een kastje opgehangen, ben benieuwd of ze zich daar gaan nestelen. Evenals het kastje voor het winterkoninkje. Ook dat wacht op bezoek.

Geduld, muizenoor en stapelmuurtjes

De creatie van ons paradijs (2)

Voor het eerst in mijn leven heb ik boompjes geplant. Gaten maken, boompjes in de grond, dichtmaken en de grond een beetje aandrukken. Simpel klusje toch? En toch voelt het bijzonder om zo je eigen omgeving vorm te geven. In balans met de natuur.

Nadat de tuin bijna helemaal leeg was, op een enkele berk, conifeer, vlier en een hulst na, moest er veel grond verzet worden. Tjonge zeg, ik heb wel een heel ander idee gekregen van het begrip grond. We hadden een plattegrond met een zitplek in de tuin, paadjes, hoogteverschillen, een deel voor een wilde bloemen en een terras. De hoeveelheden tuingrond en zand die daarvoor verplaatst moeten worden is echt gigantisch.

” Ik denk dat ik woensdag kom”

Geduld

Het bedrijf dat we hiervoor hebben ingehuurd, wordt gerund door iemand die dit doet als tweede baan. Voor ons iets voordeliger, maar het vraagt wel geduld. Hij en zijn ingehuurde medewerkers hebben beperkt tijd en voordat je het weet ben je weer een week verder.  ‘Ik denk dat ik woensdag kom’.  ‘Als ik er om 11 uur niet ben, dan kom ik die dag niet meer’. Het kan ook zijn dat er ineens iemand is, zonder dat wij dat hadden verwacht. Het is altijd een beetje afwachten en dat is lastig voor mij als regelaar. ‘Nee, ik bel niet van tevoren, je ziet het vanzelf’. Geduld dus, en zoals altijd hier in de Achterhoek: het komt vanzelf goed. En eerlijk is eerlijk, als je het voordeliger wilt dan heeft dat consequenties 😊. Het komt uit de lengte of de breedte.

Vogelbosje

Inmiddels zijn de paadjes aangelegd, is de zitplek klaar en ligt de meeste grond op z’n plek. En hoewel er nog veel moet gebeuren, konden wij al wel aan de slag met het planten van onze boompjes. Het is een ‘vogelbosje’ met inheemse soorten, omdat die extra bijdragen aan de biodiversiteit. De soorten die we hebben geplant zijn bijvoorbeeld boswilg, liguster, vogelkers, kardinaalsmuts, meidoorn, sporkehout en zwarte bes. Via een actie van Stichting Landschapsbeheer konden we dit ‘vogelbosje’ bestellen en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. We kregen er een goede plantinstructie bij. Heel handig als je voor het eerst boompjes plant.

Wilde bloemen

Een belangrijk onderdeel van ons droombeeld zijn wilde bloemen. Een weelderig stukje van de tuin, bloemrijk en zoemend van de insecten. Daarvoor hebben we speciaal schrale grond laten aanbrengen en bloemenmengsels gekocht bij de Cruydthoeck. Op de achterkant van de zakjes lees ik bekendere soorten als margriet, boterbloem, duizendblad, knoopkruid en teunisbloem. Daar word ik al blij van. Maar soorten als muizenoor, kleine pimpernel, gewone reigersbek en grasklokje spreken bij mij helemaal tot de verbeelding. Voor mij nog totaal onbekend, er valt nog veel te leren.

Mijn hart gaat sneller kloppen bij namen

als muizenoor, kleine pimpernel en reigersbek

Stapelmuurtje

Ideetjes opdoen bij anderen, googelen en afkijken. Dat is wat we doen en zo komen we op de leukste ideeën. Zo ontstond ook het idee voor stapelmuurtjes. Met stapelmuurtjes kun je je tuin spannender maken, je biedt schuilplaatsen voor insecten en er groeien weer andere plantjes dan op gewone grond. Om een stapelmuurtje te maken, kun je oude stoeptegels, stenen, potjes en dakpannen gebruiken. Laten we daar nou genoeg van hebben bewaard. Zoveel zelfs dat ik regelmatig dacht ‘wat een troep’. Maar gaandeweg bleek dat je er heel wat van nodig hebt voor een muurtje. En we kregen zo de smaak te pakken dat we inmiddels al twee muurtjes hebben gemaakt en ik denk dat we er in de voortuin ook nog eentje gaan maken. Het is zo leuk om te doen.

De creatie van ons paradijs

Als een oude koningin stond ze in onze voortuin. Vanaf haar plek op de hoek, kon ze vanuit grootte hoogte de hele straat overzien. De nieuwe bewoners en de verbouwing had ze afgelopen jaar aanschouwd en misschien was dit wel wat ze verwachtte maar ook vreesde. Het was zover. Haar tijd zat erop. Wij hadden besloten. Ze moest eruit.  

Toegegeven, bomen eruit halen is niet mijn sterkste kant. Op de een of andere manier heb ik dan met ze te doen. Ze zijn het huis van vogels en in deze conifeer sprong ook regelmatig een eekhoorn rond. Maar toch moet het soms gebeuren. Het oude afbreken, opschonen, opruimen. Om plaats te maken voor het nieuwe. En dat is wat we nu doen. Nagenoeg de hele voortuin is leeg en ook de achtertuin moet eraan geloven.

Soms moet het gebeuren:

het oude afbreken, opschonen en opruimen

De tuin in oude staat, met links de koningin van de tuin
De tuin afgelopen zaterdag

Sinds juli 2021 wonen we op onze nieuwe plek in Zelhem. Na een fikse verbouwing in de zomer en herfst, hebben we het in de winter wat rustiger aangedaan. Natuurlijk moest er binnen nog van alles gebeuren maar dat is toch wat relaxter. Inmiddels kunnen we heerlijk wonen en raken we ook al een beetje ingeburgerd. We zijn actief bij de hardloopclub en ik zit in een werkgroep van de buurt. En zo af en toe kan ik inmiddels iemand groeten als ik in de supermarkt kom.

Wonen in een dorp is toch echt anders dan in de stad. Het is rustiger en kleinschaliger. Al snel zie je dezelfde namen terugkomen in het plaatselijke krantje en weet je wie de spelers zijn. Het tempo is ook lager, het is gemoedelijker en er is meer tijd voor een praatje. En als ik de deur uitloop, loop ik al snel op de zandpaden en tussen de weilanden. Dan ruik en voel ik mijn kinderjaren, ik groeide op tussen de weilanden. Misschien dat ik mij er daarom al aardig thuis voel.

Een tuin voor vogels, vlinders en insecten

En nu is het volgende project aan de beurt: de tuin. Vorig jaar heb ik de cursus Ontwerp je eigen eetbare siertuin gevolgd. Tijdens de cursus realiseerde ik mij dat ik een tuin wil creëren voor vogels, vlinders en insecten. Dat betekent veel inheemse struiken met bessen, bloemen en zaden. En mooie bloemen. We hebben iets in ons hoofd en nu is het de kunst om dat om te zetten in de tuin. Ons paradijs, weelderig en natuurlijk. Tijdens de cursus schreef ik er onderstaand droombeeld bij.

Droombeeld van onze tuin

Ik beweeg mij door een paradijs. Ik wandel er doorheen, iedere keer is mijn beeld weer anders. Ik zie bloeiende bloemen, struiken met besjes en bloemen, een klimmer hangt weelderig over een hek. Een boeddha heeft zijn eigen hoekje, sereen, een stilteplek. Ik loop verder en kom in een vruchtbare moestuin, er zoemt van alles en ik watertand bij de verse groentes. De bedden geven ordening. Ik kan overal gemakkelijk bij. Een bosje met hazelaar en rozenbottels. Dan wandel ik naar de voorkant van het huis en zie een heerlijke bloemenzee, met hier en daar een waterbakje, een beeld, een boomstam. De tuin is dienstbaar aan alles wat leeft; insecten, vlinders, bijen en vooral veel vogels Er is een zitplek voor ontmoeting, gesprekken, genieten. De tuin is pure overdaad, die aanzet om te creëren en het leven te vieren.

We gaan aan de slag!

Geland

In de Achterhoek (10)

Afgelopen weken was het ineens zover. Weer aan het werk, maar nu vanuit ons nieuwe huis hier in Zelhem. Realitycheck. Ah, zo gaat ons nieuwe leven eruitzien.

Dozen uitpakken, ordenen, inrichten en heel veel schilderen. En ondertussen een beetje wennen. Zo zag onze zomer er ongeveer uit. De maand juli vertoefden we nog in caravan Irma. Maar eind juli was het dan echt zover en stond de verhuiswagen met onze spullen hier voor de deur. Wat heerlijk is het dan om je vertrouwde spulletjes weer te zien. Ik heb mij best een beetje ontheemd gevoeld en dan roept zelfs het zien van je vertrouwde bank al emoties op.

Nieuwe ervaringen

Het huis is nog lang niet af natuurlijk, maar wel bewoonbaar. Want misschien kun je je onze stoere uitspraak nog herinneren ‘strippen en afwerken doen we zelf’. Het strippen bleek een behoorlijke klus, maar als ik hier nu om mij heen kijk, zijn we met het afwerken ook weer in een flinke opgave beland. Weet je hoeveel werk het is als je ieder raamkozijn, ieder deurkozijn, iedere deur, alle muren en plafonds moet schilderen? En meestal moet je er drie keer langs. Voorstrijken en twee keer latexen of aflakken. En een zzp’er is natuurlijk niet te krijgen. ‘Sorry, ik zit het hele jaar al vol’, heb ik de laatste tijd regelmatig gehoord. Er zit dus niks anders op dan het echt zelf te doen. Stukje bij beetje dan maar.

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Die uitspraak van Pipi hanteer ik tegenwoordig ook. En dus heb ik ook leren kitten. Na wat instructie en uitleg van mijn ervaren klus-echtgenoot, ging ik aan de gang. Peter weet inmiddels dat hij op zo’n moment ook niks aan mij mag vragen. Opperste concentratie is vereist. Ben best tevreden met het resultaat. Nu nog gaatjes stoppen en dan aflakken.

De handdoeken in het slaapkamerraam zijn inmiddels vervangen door gordijnen en ook de ramen in de woonkamer hebben nu heuse ‘duettes’.  Een tijdlang zaten we ’s avonds in een heus ‘aquarium’. Maar Peter was inventief. Met kleine haakjes twee noodgordijnen gemaakt van, ja natuurlijk hoe kan het ook anders, oude lakens. Als het donker was, hingen we ze op en voor we gingen slagen, haalden we ze weg. Je wil natuurlijk geen verkeerde indruk wekken in je nieuwe buurtje 😊  

En natuurlijk zijn we ook aan het wennen. Wennen aan het huis, de geluiden, de omgeving, het dorp. En ook aan onze nieuwe fase. Want door onze verhuizing, kwam de volgende fase in ons gezin in een stroomversnelling. Bram kwam tot nu toe nog regelmatig thuis in de weekenden en Mees woonde tot mei nog bij ons thuis. Met elkaar zoeken we een nieuwe balans. Ondertussen hebben we hier de eerste verjaardag gevierd en zijn we gestart met nieuwe herinneringen maken.

En dan zijn er ook momenten van gemis. Zo’n twee weken nadat we in ons huis woonden, voelde ik het heel sterk. Ik miste het aangeklede huis in Apeldoorn enorm, ik miste de geluiden, ik miste de jongens die vanzelfsprekend op de bank zaten, ik miste ineens van alles. Ook dat hoort bij zo’n verhuizing. Natuurlijk hebben we hier een prachtige nieuwe plek in een hele mooie omgeving. Het voldoet aan al onze wensen. Maar we kennen hier nog niemand, behalve de buren om ons heen. En dan merk je ineens hoe belangrijk sociale contacten zijn. Het hallo op straat, het gekend worden, erbij horen, onderdeel zijn. Dat staat de komende tijd op ons lijstje. Het klussen moet dan af en toe maar even wachten.

Weer uit onze bubbel

Terwijl wij in onze bubbel zaten, was het een bizarre zomer. Extreem op vele fronten. De overstromingen, het corona-gedoe, Peter R. de Vries, het zoveelste klimaat-rapport, bosbranden, Afghanistan et cetera. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik word daar soms moedeloos van. Maar meer nog dan moedeloosheid, voel ik ook een machteloosheid. Wat moet ik er mee, wat kan ik ermee. Ik geloof niet meer in ‘een beter milieu begint bij jezelf’. Er moeten veel grotere stappen gezet worden. Systemen moeten veranderd worden, drastisch en structureel. Daar wil ik graag aan bijdragen, maar het schiet in mijn beleving niet op. Hoelang blijven we nog dralen en praten? Hoe blijf je optimistisch en hoopvol? Ik weet soms niet hoe ik mij ertoe moet verhouden. Dan roep ik mijzelf tot de orde en richt ik mij op mijn kleine cirkel van invloed. Het huis verduurzamen en de tuin inrichten voor vogels en insecten. En heel blij zijn met alle mooie dingen die we hebben en de lieve mensen om ons heen.

Leuk als je wilt reageren en laat weten hoe jij dat doet!

Dag Apeldoorn

Van Apeldoorn naar de Achterhoek (9)

En daar rijdt de verhuiswagen de straat uit. Met ons hele hebben en houden naar de opslag. Wij ruimen de laatste spulletjes op en maken ons klaar voor vertrek. Het is definitief. We doen de deur achter ons dicht.

De hele dag komen er filmpjes in mijn hoofd. In iedere kamer waar ik ben, spelen de gebeurtenissen zich nog een keer af. De kamer van Mees. Met zijn bed bedolven onder de knuffels en later een bureau dat bezaaid was met stekkers, snoertjes en computers. De kamer van Bram, waar hij zoveel muziek heeft gemaakt. Mijn kantoortje, dat vroeger babykamer was. Ik zag er weer het ledikantje staan en onze pogingen als onwennige ouders om luiers om te doen en een baby in bad te doen. Onze slaapkamer met de geheimen die ik voor mijzelf bewaar 😊 En dan natuurlijk de woonkamer, keuken en tuin met alle feestjes, lekkere maaltijden en gezelligheid met elkaar. Het was een goed huis, we hebben het er fijn gehad.

Briefjes in een potje

Ik hou van rituelen. Vind het belangrijk om een punt te zetten, goed af te ronden. Met het gezin hebben we dat gedaan door samen een laatste keer in het huis te eten en herinneringen op te halen. Die hebben we op briefjes geschreven en in een potje gedaan. Dat potje nemen we mee.

Onze buren deden ook een duit in het zakje. Op de allerlaatste avond kwamen ze met een fles bubbels en glazen aan voor een laatste drankje. En ze brachten een maaltijdje mee voor onze eerste avond in de caravan. Superlief. Beter een goede buur dan een verre vriend is het spreekwoord. Maar sommige buren worden vrienden, en zullen ook vrienden blijven.

Met het leeghalen is ons thuis de afgelopen weken weer teruggekeerd naar een huis met kamers en een dak. Met de overdracht voelt het dan ook helemaal ok. Het is klaar.

Caravan Irma

De camping, waar we tijdelijk verblijven, verwelkomt ons met regen. Maar caravan Irma is gelukkig prima. Ik verbaas mij over de vernuftige kastjes die overal opduiken. We kunnen onze spullen kwijt en werkelijk alles is in miniformaat voorhanden. Gelukkig schijnt inmiddels de zon en kunnen we deels buiten leven. Dat is toch wel erg fijn.

Onze fietsen hebben we alvast meegenomen naar Zelhem. Het voelt zo apart om door het dorp te fietsen op mijn eigen fiets. Dan kijk ik om mij heen en zeg ik tegen mijzelf: hier woon ik nu, dit is mijn dorp. Alsof het toch nog niet helemaal doordringt.

In het huis gaan de werkzaamheden gestaag door. Fijn om te zien dat de fase van aankleding is begonnen, de badkamer wordt nu getegeld en vanaf maandag werkt ook de vloerverwarming. Het gaat goed en voorspoedig. En tot onze verrassing lag er al een uitnodiging in de bus voor een heuse buurt-bbq! Op 23 juli pakken we vol verwachting de verhuiswagen uit.

Afscheid van ons buurtje en op tuincursus

Van Apeldoorn naar de Achterhoek (8)

Het aftellen is begonnen, nog 8 dagen en dan vertrekken we. Die dagen staan het teken van afscheid nemen en dozen inpakken. Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van ons buurtje. Met koffie en taart op de oprit en de Achterhoekse vlag in top.

De Van Roekelweg loopt in een soort L en ons huis staat in het doodlopende stukje, helemaal aan het eind. Met de buren in het doodlopende stukje hadden we het meeste contact. Niet dat we bij elkaar de deur plat liepen, maar we kenden elkaar wel. Wij wilden in ieder geval niet met de stille trom vertrekken. Dus nodigden we iedereen uit voor koffie en wat lekkers, op de oprit omdat het nog een klein beetje coronatijd was. Het werd een leuk en gezellig gedag zeggen.

Even terug in de tijd. Toen we hier 21 jaar geleden kwamen wonen, stond ik de verhuiswagen uit te pakken met een dikke buik. Twee en een halve maand later werd onze Bram geboren. Het was, en is nog steeds, een kinderrijke straat. Twee jaar later stonden we zelfs met de buurt in de krant omdat er maar liefst 10 baby’s waren geboren. We gingen op de foto met alle moeders en baby’s. Het artikel heb ik vast nog wel ergens. Met een aantal van deze kinderen zat onze jongens ook in de klas en met de ouders daarvan zijn we zo’n 10 jaar lang naar de school gewandeld, hebben we op het schoolplein gestaan, de ouderavonden bijgewoond en niet te vergeten alle eindmusicals in verhitte aula’s bijgewoond. Het was een leuke tijd, onze jongens hebben het daar goed gehad.

Het is fijn om contact te hebben in de buurt

In de straat hielden we in die tijd buurt-barbecues met een gehuurde tent en muziek, een waar feest was dat. Maar zoals dat gaat, kwam er op een gegeven moment de klad in en werden de contacten in de buurt minder. Misschien ook omdat we niet meer in de speeltuin zaten, de kinderen konden er inmiddels zelfstandig naartoe. Om er weer wat leven in te brengen, organiseerden we twee jaar geleden burendag met de mensen in het doodlopende stukje. Iedereen had wat te eten gemaakt en het werd een bijzonder gezellig gebeuren. Daarmee merkte je gelijk dat de contacten weer werden aangehaald. Het is leuk en waardevol om contact te hebben en op die manier wilden wij de buurt dus ook verlaten. Straks gaan we buurt maken in Zelhem met onze nieuwe ‘noabers’.

Ondertussen lonkt de tuin

De vorderingen in Zelhem lopen gestaag door. De trap is geplaatst, er wordt gestukt en de laatste drie grote klussen (vloeren leggen, kozijnen en keuken plaatsen) staan ingepland. Zo langzamerhand kunnen we het dus goed overzien. Ondertussen lonkt de tuin en jeuken mijn handen om ermee aan de slag te gaan. Ik weet alleen totaal niet waar ik moet beginnen. Alsof het zo moest zijn, kwam daar ineens de passende cursus  langs: ontwerp je eigen eetbare siertuin. Precies het juiste moment, dit was wat ik zocht, dit had ik nodig.

De eerste dag zit er inmiddels op. In een prachtig voedselbos in Joppe zat ik op een mooie zaterdag met vijf andere dames te luisteren naar tuinobservatie, inventarisatie, waardenonderzoek, zones, plantengildes et cetera. Mijn droombeeld is een tuin, waar van alles zoemt, vogeltjes zich nestelen, bloemen, kleuren, geuren, vruchten, noten. Weelderig, zonder dat het een wilde bende is. En, niet onbelangrijk, zonder dat ik slaaf ben van mijn tuin. ‘Dat kan’, zei de dame die de cursus geeft opgewekt. Er is dus goede hoop.

De cursus duurt drie dagen, met als resultaat een ontwerp waarmee ik in oktober direct kan beginnen met aanplant. Wat een heerlijk vooruitzicht. Het wordt een waar paradijs. Het huiswerk dat ik moet maken, ga ik in caravan Irma doen. Want daar zitten we straks ter overbrugging, minimaal drie weken. Ik zie ons al onder de sterrenhemel zitten en mijmeren, wat wil jij straks uit de tuin kunnen eten schat? Walnoten, bramen, frambozen, appels, peren, pruimen. Dan zeg ik: ‘wat dacht je van vijgen, druiven en kiwi’s?’ Het wordt steeds warmer in de Achterhoek. Het zou dus zomaar kunnen.

Afbouwen en opbouwen

Van Apeldoorn naar de Achterhoek (7)

De dozen zijn geleverd. Het is inpakken geblazen. En dat niet alleen. Zo langzamerhand breekt ook de tijd van afscheid nemen aan.

De spullen van mijn allereerste verhuizing kon ik kwijt op een aanhanger, later werd er een busje gehuurd en nu moet er een heus verhuisbedrijf aan te pas komen. Hoe langer ik bezig ben met inpakken, hoe meer ik weg wil doen. Hup weg ermee, wat sleep je toch veel achter je aan. Mijn huisgenoten zien dat helaas anders, die nemen het liefst alles mee. We zoeken het compromis en dat lukt gelukkig aardig. We starten met inpakken en het is onmiskenbaar. De ontmanteling is begonnen en daarmee wordt het heel erg echt. We gaan verhuizen, we gaan hier weg.

De lidmaatschappen in Apeldoorn moeten ook worden opgezegd. En daarvan gaan sommigen aan het hart. Bijvoorbeeld mijn lidmaatschap bij de energiecoöperatie deA. Vanaf het begin was ik betrokken bij deze mooie club en als ZZP’er heb ik mogen werken aan mooie projecten zoals Zon op School, Zon voor particulieren en niet te vergeten het windpark waarvoor destijds de tijd in ieder geval nog niet rijp was. Mijn tip aan de Apeldoornse lezers: ga eens kijken bij deA. Hun activiteiten zijn inmiddels behoorlijk uitgebreid en er zit vast wel iets bij wat je aanspreekt. Even reclame maken hoor.

En nu ik toch bezig ben. Als je van lekker biologisch eten uit de buurt houdt. Bezoek dan eens de website van de Hooge Kamp. Ze verzorgen graag een heerlijk groente en/of fruitpakket voor je. Wij hebben er jaren van genoten. Helaas komt ook aan dit abonnement een einde.

En dan hebben we nog de mooie atletiekvereniging AV34. Wat een plezier hebben we daar gehad. Peter als trainer en ik als recreatief loper. Gezellig met elkaar, mooie routes in het bos. Ook daar gaan we afscheid van nemen.

Deze lidmaatschappen en abonnementen opzeggen, doet wat met ons. Dit zijn de lijntjes, naast vele andere contacten, die ons binden aan Apeldoorn. Helaas hoort het er ook bij. En natuurlijk gaan we in Zelhem straks weer ons netwerk opbouwen. De eerste contacten daarvoor worden al gelegd en Peter is als potentiële hardlooptrainer al gespot.

In Zelhem is de stukadoor begonnen, dat schiet dus lekker op. Ondertussen vroeg de tuin om onze aandacht, het gras stond inmiddels op kniehoogte. Het leek wel tijd om te hooien. Maar al dat gras moet er natuurlijk wel eerst af. Mijn vader bood uitkomst. Gewapend met zijn bosmaaier reisde hij met ons mee. Wat heb ik ervan genoten om deze klus samen met hem te klaren. 85 jaar en werken als een paard. Zo wil ik ook wel oud worden.

En ja, je ziet het goed. Er staat een heuse Boeddha in de tuin. Deze wens hebben we alvast in vervulling laten gaan. En hij is prachtig. Achter in de tuin zit hij in meditatiehouding en als ik langsloop dan is het net of hij wil zeggen ‘alles komt goed meisje, rustig maar’. En dat is een fijne rustgevende gedachte die ik af en toe wel kan gebruiken. Ik ga verder met inpakken.

De dag waarvan je wist dat die zou komen

Van Apeldoorn naar de Achterhoek (6)

Zijn kamer is geschilderd en de dozen zijn ingepakt. Het moment van afscheid is gekomen. Brok in de keel, knoop in de maag maar ook trots. Heel erg trots. Een heerlijke vent op weg naar volwassenheid. Over vijf weken pakken ook wij de dozen in.

Met het vertrek van Mees is de uittocht begonnen. Zijn kamer op zolder is leeg en daarmee breekt een nieuwe fase aan in ons ‘project’. Zo langzamerhand begint het toch op een aflevering van Ik vertrek te lijken, waarbij de kinderen niet meegaan naar Frankrijk 😊. Wij doen de Gelderse variant. Dat een 19-jarige het niet aantrekkelijk vindt om naar een dorp in de Achterhoek te verhuizen snap ik helemaal. Bovendien heeft hij zijn contract bij Domino’s op zak als Storemanager. Woonruimte voor elkaar, baan voor elkaar. Dat komt wel goed. Maar toch….. Mees is de laatste die uit huis gaat en dat is bijzonder. Een leeg nest. Daar zou ik een tranen trekkend blog over kunnen schrijven hoor, maar dat ga ik niet doen.

Het doet mij terugdenken aan het moment dat ik zelf uit huis ging. Ook ik was 19 en ging zelfs naar het buitenland. Samenwonen met een Duitser, haha. Wat een tijd was dat. Ik voel weer hoe het toen was. Alles vreemd, werken in een hotel, de taal niet helemaal machtig, en dan ook nog samenwonen. Het was veel, heel veel. Het duurde zes weken voor ik mijn ouders weer zag. En die duurden lang, kan ik je vertellen. Met de Duitser en mij was het na een paar jaar trouwens over en uit. Peter is oer-Hollands en dat is een stuk gemakkelijker.

Does it spark joy?

Terug naar de verhuisperikelen. Zo langzamerhand beginnen we op te ruimen en in te pakken. Gratis afhalen is wederom onze grote vriend en de grofvuil-limiet gaan we dit jaar zeker opmaken. Mijn hemel, wat verzamel je een zooi in 21 jaar tijd. Misschien de tips van Marie Kondo nog eens nalezen? Regel 1: Alles wat je de afgelopen jaren niet hebt gebruikt, doe je weg. Kijk dat helpt. En als ik Regel 2 eraan toevoeg, het legendarische: Does is spark joy? Dan wordt het nog eens een stuk gemakkelijker. Alles in je huis moet vreugde brengen. Is dat niet het geval? Doe het weg.

Ondertussen vorderen in Zelhem de bouwwerkzaamheden gestaag. De betonvloer is gestort en de vloerverwarming ligt er al in. Morgen wordt de dekvloer gestort en kan de droogtijd beginnen. Begin juni staat de afwerking van de vloer gepland. Dat is een beetje krap. De oplossing zit ‘m in dit geval in een aantal bouwdrogers.

Met de handen in het zand,

kan ik alvast een beetje aarden

De tuin is een van de factoren waardoor we vielen voor het huis. Hoe het precies gaat worden weten we nog niet, de sfeer wel. Heb ondertussen wel alvast een piepklein tijdelijk tuintje aangelegd. Letterlijk een beetje aarden. Met de zon en regen van afgelopen tijd is de rest van de tuin ontploft. Het gras staat bijna op kniehoogte, waar de insecten en vogels veel plezier van hebben. Gelukkig laten die zich door onze werkzaamheden niet storen. In het vogelhuisje aan de garage zit familie pimpelmees. Het gekwetter is volop te horen en pa en ma vliegen af en aan. Jong leven. Heerlijk.

Dieptepunt Dixi

Van Apeldoorn naar de Achterhoek (5)

En toen stonden we op de bodem van het huis. Letterlijk in het zand, met om ons heen de fundering en de kale muren. ‘Lekker casco’ zei een vriendin. Met als extra toevoeging: een rode dixi in de voortuin.

Na onze noeste arbeid om de woning te strippen, konden wij even naar Bergen aan Zee. Het was kort maar heerlijk om er tussenuit te zijn. Uitwaaien, gezelligheid en de toerist uithangen met bootje varen in de grachten van Alkmaar. En natuurlijk de zon in de zee zien zakken. Even wat anders.

Ondertussen is in Zelhem een start gemaakt met opbouw. De water- en rioolvoorzieningen zijn aangelegd en via een loopband is er in de hele woning zand ingestort. Ik heb de hoeveelheid zand niet gezien, maar ik denk dat het enorme berg is geweest. Een dikke isolatielaag is aangebracht en de betonmatten liggen erin. Maandag wordt het beton gestort. Een kleine mijlpaal in ons verbouwingsavontuur.

Mijn 21ste moederdag met ontbijt op bed

En toen was het moederdag in Apeldoorn. Een ontbijtje op bed is bij ons dan vaste prik. Altijd trouwens als er wat te vieren is. Zo grappig om te merken dat onze jongens, die inmiddels hele kerels zijn, het nog steeds leuk vinden om dat ontbijtje bij ons op bed te doen. Het was mijn 21ste moederdag, de laatste in ons huis in Apeldoorn. Zullen ze dit straks in Zelhem ook nog doen? Of voelt het dan anders, omdat het niet echt hun huis meer is?

Op vakantie naar caravan Irma

Inmiddels kregen we goed zicht op de planning en zagen we een serieus knelpunt. Op het moment dat we er in Apeldoorn uit moeten, kunnen we er nog niet in. Ik belde met de camping in Zelhem en tot mijn verbazing was er nog een caravan beschikbaar. Heb het natuurlijk meteen geboekt, maar vroeg mij wel af welke caravan er nu nog vrij is voor vier weken in het hoogseizoen. We zijn maar eens gaan kijken. We werden allerhartelijkst ontvangen, en het zag er allemaal prima uit. Caravan Irma zal onze tijdelijke plek zijn. Gaan we toch nog op vakantie dit jaar.